Διαβάζουμε στο Blog του φίλου "itenos" από τη Δράμα,.......τα λόγια περιττεύουν.......
Πέμπτη, 30 Απριλίου 2009
Ο Ποντοπλανεμένος
Σκληρόν κι αβάσταχτον τη μοίρας το χτύπεμαν. Πρώτον έργον,
να μη αφήν’νου μ’ τα εικόνας και πατούν’ ατα οι τούρκ. Εποίκαμ’ ατα διανομήν
και με ευλάβειαν ετύλτσαμ’ ατα σε άσπρα καθαρά σεντόνα να φέρουμ’ ατα σην πατρίδαν. Ότι
άλλο επόρεσα μ’, ετοίμασαμ’. Πίστη και ελπίδα το στήριγμαν.
Άμον άσκεμον όνειρον όλα. Δάκρα,
δάκρα και λυγμοί. Απές
σον πόνον πορπατηστά, έφτασαμ’ σον σιδηροδρομικόν σταθμόν, τη Τσιφτέ-Χανί. Εκεί,
άλλα εικόνας σπαραγμού. Εξήβαμεν σο τραίνον για να πορεύκουμες σην Μερσίναν. Άμον
χαϊβάνα, εστίβαξαν’
εμας απές σα βαγόνα.
Ενας λαός πορεύκεται σ’ Αδάμ την εξορίαν. Ασήν Μερσίναν την έμορφον, εσέγκανε
μας σο πλοίον « Αρχιπέλαγος». Με την συρίχτεν εχαιρέτησεν το λιμάν’ κι εμείς με
τα δάκρα. Σουμά σην
Κων/πολην η θάλασσα δυνατά εταράεν. Εκουνήγαμ’ αδά κι ακεί. Άμον ξυλάγγ’ ελάϊζε
μας τ’ «Αρχιπέλαγος», εθέλ’νεν να βγάλ’ το βούτορον εμουν…Κάποτε εντώκεν
συναγερμός, η Τσολοβίνα η Δεσποινή ας σον φόβον, εξήβεν η ψύ’ατς, έσειραν ατεν
θάλασσαν.
Μέρ’ έμ΄νες, μερ’ πάμεν, ντο θα φτάμεν. Δεκαπέντε μέρας,
ταλαιπωρίαν, στράταν και θάλασσαν. Έφτασαμ’ σον Αε-Γιώργην, Πέραμα τη Πειραιά.
Είχανε μας καραντίναν. Το κράτος εδίν’νεν συσίτιον κι απές σ’ αντίσκοινα
εδέαζαμεν τα μέρας. Χα μη κλαίς και μοιρολογάς! Άμον χαϊβάνα, αξάν σ’ έναν ακάθαρτον πλοίον,
έγκαν’ εμας σην Θεσ/νίκην σην Κοκλουτζάν, σ’ έναν τόπον, «καταβλισμόν» έλεγαν
α. Τα φαΐα και τα νερά εθέρτσαν τ’ ιντέρα μουν. Σην Δράμαν επολέσταμεν δύο μήνας. Η ελονοσία θερίζ’ κ
επέραμεν τα ραχία. Άλλ’ επήγαν σο Κουλάκ (Περιχώρα), άλλ’ σο Μαντήλ Σερρών κι
πιο πολλοί σην Σκρίτσοβαν (Σκοπιά) Σερρών. Όλα μαύρα κι άχαρα! Ποίος να πονεί σε!
Το κράτος τρέφτεχον κι ας’ σα πολέμτα ερείπιον. Ο πόνον όμως πόνον! Όσον καιρόν
και να δαβαίν’. Ο
ξερριζωμένον πάντα θυμάται τον τόπον ντ’ εγεννέθεν, ντ’ ετράνυνεν κ’ εχάρεν.
Τάσος Φεστερίδης, Μπουγά-Ματέν, απεβ 1996, Σκοπιά Σερρών
Ωι, Μνήμη, μάνα των μουσών…
…Άσκεμα σημάδα, ετράνυναν τον φόβον εμουν…
Τα ποδάρα
εμουν εκόπαν…
Κλάψιμον, δάκρα, κλάψιμον… Μεγάλ’ Παρασκευής τα λόγια…
Αιματωμέν’, γεραλήδες, λώματα τσεριμένα…
Κανείς ΄κί απολογάται! Βάσταξον κάρδα μ’ βάσταξον!
Τ’ εγκλεσίας εύκαιρα…Τα καμπάνας ΄κί αντιλαλούνε…
Ποίος θα σκών’ τα ψύ α μουν σον ουρανόν;
Σκληρόν κι αβάσταχτον τη μοίρας το χτύπεμαν.
Υπομονήν πουλόπα μ’, υπομονήν…
Η μεσα
εσκουντούλιζεν ασ’ αγρολούλουδα…Κερασινόν ο μήνας…
Ανάμεσα σα πράσινα φύλλα… Κόκκινα τα κεράσια…
Κ΄’ επρόλαβαμ’ να γεύκουμες την εμνοστίαν ατουν κι έρθεν η
πίκρα!
O
ουρανόν ελίβωσεν, σην ηήν ποτάμ’ το αίμαν…
Χάθεν ο τόπον ντ’ εγεννέθα, ντ’ ετράνυνα κ’ εχάρα…
Ενας λαός πορεύκεται σ’ Αδάμ την εξορίαν…
Ερούξεν η φωλέα μ’…
« Ρίζα μ’ Κωστή, ας αποθάνα εγώ κι ας εζήνες εσύ, πουλί’ μ’»
Υπομονήν πουλόπα μ’, υπομονήν…
Σο τάφο μ’ μη τσανίζεται δακρόπα πονεμένα
Φυλλόπα είν’ ολόερα ατά πα σκορπιζ’μένα
Ποίος να πονεί σε;
Θεέ μ’, σο το μέρωμαν απάν’ κ’εγώ είμαι ματωμένος
Τα πόνα
ντώκα ν’ άγρεα τον Ποντοπλανεμένος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου