18/02/2012 Σκοπιά, μια μέρα χιονισμένη

Οι δυό πρώτες βδομάδες του Φεβρουαρίου ήταν διαβολικές, σε όλη την Ελλάδα χιόνιζε, ο Έβρος κόντευε να σπάσει τα φράγματα και να ξεχυθεί να πνίξει όλο το νομό, στο Νευροκόπι τα θερμόμετρα έδειχναν μείον 24, στη Φλώρινα μείον 15, στην Πτολεμαίδα η τηλεθέρμανση δεν δούλευε εδώ και δυο βδομάδες αφήνοντας τον κόσμο στην παγωνιά. Κοίτα να δεις φέτος που το πετρέλαιο πέρασε το ένα ευρώ το λίτρο και η Ελλάδα περνάει την μεγαλύτερη κρίση από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Εμείς, απτόητοι από τις κακές ειδήσεις, 12 Φεβρουαρίου ημέρα Σάββατο, ξεκινήσαμε για μια έκτακτη επίσκεψη στη Σκοπιά. Στο δρόμο παρόλη την ψύχρα δεν συναντήσαμε χιόνι. Μόλις όμως περάσαμε τα γεωγραφικά σύνορα – βλέπε άγια Μαρίνα – άρχισαν να φαίνονται υπολείμματα χιονιού στις άκρες του δρόμου.

 Μπαίνοντας στο χωριό η Σκοπιά μας υποδέχτηκε ντυμένη στα άσπρα. Το πρώτο χιόνι είχε πέσει από Τετάρτη και το πάγωσε, την Παρασκευή το βράδυ έριξε φρέσκο πάνω στο παλιό.

Έτσι το Σάββατο που ήμασταν εκεί τα παιδιά ήταν αδιανόητο να μείνουν μέσα. Ο χιονοπόλεμος ήταν στα φόρτε του, παγωμένα χέρια και αυτιά , ροδοκόκκινα μάγουλα και χαρούμενες φωνές , τρεχάλα γύρω από την εκκλησία και την κοινότητα. Έμπαιναν στα καφενεία όπου ζεσταίνονταν για λίγο και βουρ πάλι έξω στη μάχη με το κρύο.

Γενικώς όμως ήταν μια μέρα γεμάτη μάχες. Μάχη να καθαρίσουμε μπροστά από το σπίτι το χιόνι, μάχη να ξεπαγώσουμε τα νερά που δεν έτρεχαν, μάχη με το καλοριφέρ που δεν έπαιρνε μπρος, γενικώς πολλές μάχες.

Η μητέρα όμως όλων των μαχών δόθηκε το βράδυ στην ταβέρνα του Ανδρέα.

 Δίπλα στα κούτσουρα που σιγόκαιγαν και σε σπιτικό περιβάλλον, οι γονείς των παιδιών – κυρίως βέβαια οι πατεράδες – έδιναν σκληρή μάχη να αδειάσουν μια πεντάλιτρη νταμιτζάνα με το ‘Δάκρυ της Παναγιάς’. 

Το ‘δάκρυ’ , ένα τριπλοβρασμένο τσίπουρο εξαιρετικής ποιότητας και γεύσης το έβαλαν στο τραπέζι οι ξανθιώτες γαμπροί. Οι ξανθιώτες γαμπροί τι παιδιά θεέ μου!! Έδεσαν με το χωριό όπως το καπάκι με τον τέντζερη ……..

Την απαρτία συμπλήρωσε ο έταιρος καππαδόκης , ο Παναγιώτης, κουμπάρος του Θέμη και μπλεγμένος στα διοικητικά του ΚΤΕΛ Ξάνθης. Κι άλλος ξανθιώτης, τελικά η Σκοπιά κάτι έχει με την Ξάνθη, μας τραβάει προς τα κει, τους τραβάμε προς τα δω, δεν ξέρω πολύ τράβηγμα πάντως…..

Ο αθεόφοβος λοιπόν ο Παναγιώτης, είχε την φαεινή ιδέα να φέρει 5 κιλά λουκάνικα Τζουμαγιάς και να τα δώσει στον Ανδρέα να τα ‘αναβαθμήσει’.



Και ο Ανδρέας, άλλο που δεν ήθελε κιαυτός, σε ένα κρεσέντο μαγειρικής και ψηστικής τέχνης, μέσα σε λίγα λεπτά τα μετέτρεψε σε τρία διαφορετικά πεντανόστιμα πιάτα, το ένα καλύτερο από το άλλο. Το πρώτο ήταν σκέτα στα κάρβουνα, θεϊκά…το δεύτερο με κόκκινη σάλτσα και καυτερή πιπεριά , παραδείσια… και το τρίτο με αυγά και πατάτες, ανεπανάληπτα…

Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται ,  λουκάνικο και δάκρυ, δάκρυ και λουκάνικο και δως του επίθεση στην νταμιτζάνα και ανάλυση της πολιτικής κατάστασης και γιατί το κυπριακό δεν πρόκειται να λυθεί και πόσο πετρέλαιο έχει το Αιγαίο και ποιο έγινε πρώτα το αυγό ή η κότα ….. 

 Τελικά γύρω στις 3:00 τα ξημερώματα, τα πολιτικά προβλήματα τα λύσαμε όλα , τα λουκάνικα τα φάγαμε και αυτά όλα , αλλά η νταμιτζάνα αντιστεκόταν ακόμη, έδινε και αυτή τη δική της μάχη …..Φύγαμε γύρω στις 3:30 το πρωί , αφήσαμε περίπου ένα λίτρο ακόμη. Καταφέραμε και ήπιαμε 4 λίτρα τσίπουρο χωρίς να μεθύσουμε. Χωριό ανεπανάληπτο……..

Στη Σκοπιά βλέπεις, ακόμη και τις κρύες νύχτες του χειμώνα, βρίσκεις τρόπο να περάσεις καλά και ας μην έχει κόσμο ή κίνηση όπως την θέλουν πολλοί. Με τους λίγους που θα βρεις στο καφενείο ή την ταβέρνα θα γίνεις ένα σώμα μια ψυχή και τελικά θα περάσεις πολύ καλύτερα από κάθε κοσμοπολίτικο μέρος……..

Υ.Γ. Προς κάθε ενδιαφερόμενο. Αν και ήπιαμε τον ‘αγλέουρα’ δεν μας πείραξε, το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε χωρίς πονοκέφαλο.