ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2012- ΕΝΤΕΧΝΗ ΒΡΑΔΙΑ

Οι μέρες περνάνε γρήγορα, έφτασε ήδη το πρώτο ραντεβού των φετινών πολιτιστικών εκδηλώσεων. Σάββατο πρωί πήγαμε Χαλκιδική για μπάνιο και γύρω στις έξι γρήγορα- γρήγορα τα μαζέψαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο να προλάβουμε το ραντεβού μας . Φτάσαμε γύρω στις εννιά στο χωριό και μετά από  ένα σύντομο γειά στο σπίτι φύγαμε κατευθείαν για το σχολείο. Κατηφορίσαμε και μπήκαμε στο προαύλιο από την μεριά της Καλτσαύας.  Μόλις στρίψαμε  τη γωνία του κτιρίου το  θέαμα μας λύγισε τα γόνατα. Αμέτρητα τραπέζια στοιχισμένα λες και τα βάλανε με αλφάδι, καταλάμβαναν όλο τον χώρο του γηπέδου του μπάσκετ. Σε κάθε τραπέζι έκαιγε ένα κεράκι και δίπλα  ένα βαζάκι με φρέσκα λουλούδια. Ήταν η ώρα που ο ήλιος είχε ολοκληρώσει τη δύση του και έπεφτε το πρώτο σκοτάδι. 

  Τα κεριά με τα λουλούδια πάνω στα κατάλευκα τραπέζια , οι καταπράσινες καρυδιές τριγύρω, φρουροί πάνω από τους πέτρινους τοίχους και όλο αυτό με φόντο το πορφυρό της δύσης, δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα που προμήνυε μια υπέροχη βραδιά.  Μαγεμένοι από το υπέροχο θέαμα και με κομμένη την ανάσα καθίσαμε στις πρώτες καρέκλες που βρήκαμε μπροστά μας.

Ο  νους άρχισε να πετάει σε περίεργες ατραπούς.  Στην επιφάνεια της θύμησης ήρθαν εικόνες από το παρελθόν. Εδώ, ίσως στο πιο φιλόξενο μέρος του χωριού, πιτσιρικάδες παίζαμε ποδόσφαιρο από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, έως ότου δεν βλέπαμε τη μπάλα πλέον . Εδώ μάθαμε εμείς τα πρώτα γράμματα αλλά και οι γονείς μας. Εδώ κάτω από τις καρυδιές τα μεγαλύτερα παιδιά μας κούρευαν με την ψηλή , κάθε καλοκαίρι πριν πιάσουν οι ζέστες. 

Και επειδή δεν άλλαζαν ποτέ τα μαχαίρια αλλά και επειδή τότε το μαλλί μας ήταν κατά πολύ πυκνότερο , η μηχανή μπούκωνε γρήγορα και  μας ξερίζωνε τις μισές τρίχες. Πονούσε πολύ το άτιμο το κούρεμα τότε. Κάτω από αυτές τις καρυδιές ξαπλώναμε καταϊδρωμένοι όταν γυρνούσαμε από τις εκδρομές και περιμέναμε την θεία Μάρθα να ετοιμάσει το φαΐ. Μόλις τρώγαμε σκαρφαλώναμε στις δύο βυσσινιές μπροστά από το μαγειρείο για να φάμε βύσσινα. ‘ Τα στίπα αγαπάαας , άμον τον πατέρα’ς’ έλεγαν οι θείοι που περνούσαν .

Εδώ περιμέναμε πως και πως κάθε καλοκαίρι τα παιδιά με καταγωγή από το χωριό που ζούσαν σε άλλες πόλεις , να έρθουν για καλοκαιρινές διακοπές να συμπληρώσουμε δυο ομάδες για να στήσουμε δίτερμα. Και μόλις έφταναν το παιχνίδι πήγαινε σύννεφο, ημίχρονο στα οκτώ, λήξη στα δεκαέξι και όποιος αντέξει. Κάθε γκολ επαναλαμβανόταν σε αργή φάση – ήταν τα πρώτα χρόνια της τηλεόρασης και το replay μας εντυπωσίαζε- πέντε δέκα φορές επαναλαμβανόταν η φάση μέχρι να πετύχουμε την ακριβή πορεία της μπάλας.

Αστέρι των replay's ο Παυλάρας , μέχρι και εκτίναξη σε αργό ρυθμό ήταν σε θέση να κάνει ο άτιμος.

 Ακόμη πιο παλιά, ο χώρος αυτός φιλοξένησε τα αντίσκηνα των παππούδων μας όταν ήρθαν ξεριζωμένοι από τις πατρίδες της Ανατολίας.

 Στο χώρο αυτό καταταλαιπωρημένοι κάποιοι από αυτούς άφησαν την τελευταία τους πνοή. Σίγουρα σήμερα οι ψυχές τους πεταρίζουν κάπου πάνω από τις κορυφές των δένδρων τριγύρω, παρακολουθώντας τα εγγόνια και τα δισσέγγονα τους να συναντιούνται, εκατό χρόνια μετά , σε μια εκδήλωση σαν αυτή.

Η φωνή της Έφης έφερε το κάτω σαγόνι στη θέση του και το νου στο σήμερα  ‘ τι θα πιείτε?’ Παραγγείλαμε λευκό κρασί που το συνόδευαν φρέσκα φρούτα και ξηροί καρποί και γεμίσαμε τα ποτήρια μας. Όσο περνούσε η ώρα έρχονταν όλο και περισσότεροι φίλοι από τα παλιά, ο Λάμπης , ο Παύλος, ο Πάνος , ο Θέμης, ο Γιώργος, ο Βασίλης.  

Το συγκρότημα ‘No Name’ στη σκηνή, προσωπική επιλογή του Willy, έπαιζε γνωστά τραγούδια έντεχνου ροκ. H κοπελιά του συγκροτήματος , η  Μιρσίνη μας μάγεψε με την υπέροχη φωνή της.

Ο πολιτιστικός σύλλογος ανέβασε φέτος το πήχυ πολύ ψηλά . Μια τέλεια βραδυά από κάθε άποψη. Το περιβάλλον, το service, τα ποτά όλα άψογα.  

Φύγαμε γύρω στις 3 τα ξημερώματα, αφήνοντας πίσω μας τα παιδιά του συλλόγου να κάνουν τη δύσκολη δουλειά. Ήταν μια φανταστική βραδιά , οι διοργανωτές είναι άξιοι συγχαρητηρίων, μπράβο παιδιά , κι’άλλα τέτοια υπέροχα βράδια.

Αλλά το Σαββατοκύριακο δεν έμελλε να τελειώσει εκεί. Πρωί- πρωί της Κυριακής στήθηκε πλούσιο τσιπουροτράπεζο κάτω από τα τέσσερα κυπαρίσσια του παλιού ηρώου, στην πλατεία, στο καφενείο του Στέφανου. Οι μεζέδες έφτασαν αμέσως και τα ποτήρια γέμισαν. Ξεκίνησε επικός αγώνας τάβλι μεταξύ Παύλου και Λάμπη. Τον πρώτο γύρο τον κέρδισε ο Λάμπης ‘καλπάζοντας’ , σαν τον Μεγαλέξανδρο που κόβει τον γόρδιο δεσμό, με τη μία,  χράπ και κάτω. Στο δεύτερο γύρο ζεστάθηκε ο Παύλος και η θεά τύχη άρχισε να τον γυροφέρνει, άρχισε να γυρίζει το παιχνίδι. Έριχνε τη ζαριά που ήθελε, έπαιρνε το ένα παιχνίδι μετά το άλλο. 

Τελικά κατάφερε να κερδίσει και ο Λάμπης πλήρωσε τα τσίπουρα και έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι να πάει για μεσημεριανό ύπνο. Εμείς μείναμε ανήσυχοι να τον παρακολουθούμε ενώ έφευγε, λες να έβλεπε μεσημεριάτικα εφιάλτες?  με τάβλια να κυνηγάνε να τον φάνε? Φύγαμε τρεκλίζοντας για το σπίτι να προλάβουμε να κοιμηθούμε λίγο,  είχαμε το ταξίδι επιστροφής και τη Δευτέρα ξεκινάει η τελευταία εβδομάδα πριν τις καλοκαιρινές διακοπές, με πολλές εκκρεμότητες που πρέπει να διευθετηθούν πριν κλείσουμε. Έτσι ολοκληρώθηκε άλλο ένα φανταστικό Σαββατοκύριακο στο χωριό, γεμάτο νοσταλγία , ευθυμία και καλοπέραση.